Co czują ludzie wyrwani ze swej codzienności w piekło okopów wojennych?

Nie jestem żołnierzem. Nigdy nie pragnąłem zostać żołnierzem. Jestem historykiem z doktoratem, badaczem, pracownikiem muzeum i pisarzem. Moja praca i pasja to badania historii, pisanie prac naukowych i popularnonaukowych. Piszę też o sztuce.

Ale teraz służę w ukraińskim wojsku, ponieważ na Ukrainie trwa wojna. Codziennie - ja i moi towarzysze broni - jesteśmy pod ostrzałem artyleryjskim, jedno trafienie może nas zamienić w mielone mięso. Śpimy w śpiworach na kartonach w niesamowitej ciasnocie , raz w miesiącu myjemy się w ciepłej wodzie. W czasie deszczu mokniemy, nurzamy się w błocie, jesteśmy cholernie brudni, nie mamy pewności, czy doczekamy kolejnej skromnej kąpieli za miesiąc. W zimie wielu z nas odmroziło palce.

Jemy, kiedy jest trochę wolnego czasu, a nie kiedy jest czas na jedzenie lub kiedy jesteśmy głodni. Śpimy tak nieregularnie, że nie wiem, czy kiedykolwiek uda mi się wrócić do codziennej rutyny dnia i nocy. Jesteśmy żywym celem dla wroga. Próbują nas zniszczyć na różne sposoby i o każdej porze.