ODKRYTY JAKO WYMARŁY

Pierwsze opisy tego gatunku z 1865 r., autorstwa francuskiego misjonarza i naturalisty, Armanda Davida, były dość enigmatyczne i zdawały się być pomyłką. Wskazywały one bowiem, że nowo odkryty gatunek to jeleniego poroża, końskiej głowy, krowich racic i oślego ogona. Co ciekawe Chińczycy nie uznawali go za jelenia i nazywali „sse-pu-hsiang”, co oznacza „niepodobny do czterech”.

Około roku 1900 gatunek uznano w Chinach za wymarły. Powodem było ludowe powstanie bokserów, którego uczestnicy dostali się do ogrodów cesarskich, gdzie zabili i zjedli ostatnie osobniki. Na szczęście cesarz zdążył wcześniej przekazać jedenaście sztuk w darze królowi Wielkiej Brytanii. Ta mała grupa wystarczyła by uratować i odtworzyć gatunek, który do dzisiaj przetrwał w ogrodach zoologicznych na całym świecie.

WROCŁAWSKIE MILU

Wrocławskie zoo jest jednym z 60 ogrodów zoologicznych na świecie, które prowadzi hodowlę zachowawczą milu. Pierwszy jeleń tego gatunku pojawił się tu w 1960 r. Przyjechał z Berlina i był pierwszym przedstawicielem tego gatunku w Polsce. Po stworzeniu stada hodowlanego, pierwszy młody urodził się w 1981 r.

- Nasze stado jest jednym z najlepszych w Europie. Milu czują się tutaj bardzo dobrze i rozmnażają się bez problemów. Do tej pory doczekaliśmy się aż 38 cielaków, które trafiły do ogrodów zoologicznych w całej Europie – mówi prezes wrocławskiego zoo, Radosław Ratajszczak.

Wrocławskie stado to trzy samice, samiec dominujący i dwa cielaki – tegoroczny i zeszłoroczny. Najmłodszy przyszedł na świat 28 maja 2018 r.

- W poniedziałek rano, podczas sprzątania wybiegu milu, zauważyliśmy małego jelonka wśród roślin. Oczywiście natychmiast wycofaliśmy się, aby nie przestraszyć malucha i jego matki – mówi Janusz Mościcki, opiekun zwierząt z wrocławskiego zoo. - W środowisku naturalnym niemal wszystkie matki jeleniowatych ukrywają młode i przychodzą tylko na karmienia. Dzięki neutralnemu, delikatnemu zapachowi, są one „niewidoczne” dla drapieżników, więc bezpieczne.

Stado z maluchem można oglądać w starej części zoo w sąsiedztwie barasing, sik Dybowskiego oraz koziorożców syberyjskich.

BIOLOGIA ODTWORZONA

Kiedy go odkryto, żył tylko w jednym parku – Nan Hai-tsu, który otaczał miejsce pochówku cesarzy Chin i nie był ich naturalnym środowiskiem życia. Nie wiadomo gdzie wcześniej żył i w jakim środowisku. Jedynie na podstawie przeprowadzonych w 1985 r. badań nad zachowaniem, ekologią i rozmnażaniem tego gatunku stwierdzono, że najprawdopodobniej żył na nisko położonych łąkach i często sezonowo zalewanych sezonowo obszarach, takich jak dolina Jangcy i przybrzeżne bagna.

O milu, zwanym też jeleniem Dawida (Elaphurus davidianus) wiadomo, że żywi się głównie trawą, a także trzciną i liśćmi krzewów. Chętnie brodzi w wodzie i potrafi dobrze pływać. Żyje w stadach złożonych z samic, samiec to samotnik pojawiający się w okresie rozrodczym. Młode osobniki osiągają dojrzałość około drugiego roku życia. Ciąża trwa do 300 dni i rodzi się zwykle jeden, rzadko dwa młode. Długość życia milu to maksymalnie 20 lat.

W Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych ma status wymarłego w naturze - Extinct in the Wild (EW).

POWRÓT DO NATURY

Dzięki wynikom badań Chińczycy zdecydowali o próbie introdukcji milu na bazie osobników z ogrodów zoologicznych. W związku z tym, że ich pierwotne środowisko życia zostało zniszczone – osuszono bagna, powstały ryżowiska, rozpoczęto poszukiwania nowych terenów/siedlisk.. Znaleziono je w sąsiedztwie Morza Żółtego, gdzie w 1993 r. rozpoczęto introdukcję od grupy 120 osobników. Obecnie żyją w naturze, w czterech subpopulacjach, w dwóch zamkniętych rezerwatach – w Pekinie oraz dalej na południu w Dafeng w prowincji Jiangsu.